Во хадисот кој говори за преселбата на асхабите на Аллаховиот пратеник Мухаммед, саллаллаху алејхи ве селем, во Абесинија откако биле изложени на разни искушенија и потешкотии, се спомнува она што ја опфаќа мисијата на на Пратеникот , саллаллаху алејхи ве селем, како што е убавото однесување, грижата за човековите права и добродетелството према другите. Сето ова го спомнал асхабот Џафер б. Еби Талиб кога владателот на Абесинија (Неџашија) во тоа време го запрашал за неговата вера и за она во што повикува. Тој кажал:
„Каква е таа вера заради која го напуштивте својот народ, а не ја прифатифте мојата, а ниту верата на другите народи?“
Џафер б. Ебу Талиб кој со него разговарал кажа:
„О Владателу, ние бевме народ кој беше во незнење, обожувавме кипови, јадевме лешина, правевме блуд, ги киневме роднинските врски, чиневме зло кон комшиите, силните земаа од слабите и така работевме се додека Аллах не испрати пратеници од нас, чиво потекло го знаеме и бевме убедени во неговата искреност, поверливост и чистина. Тој нас не повикуваше да обожуваме само еден Бог и да го напуштиме тоа што ние и нашите татковци го обожувале, како што се камењата и киповите. Тој ни нареди вистината да ја говориме, обврските да ги исполнуваме, роднинските врски да ги одржуваме, на комшиите добродетелство да им чиниме, да се воздржиме од забранети работи и пролевање на крв, ни ја забрани блудноста, лажното сведоштво, јадењето иметок на сирачињата, да се потвори чедна и честита жена, а ни нареди да само Аллах се обожува и да не Му припишуваме содруг, и ни нареди намаз, зекат и пост.“
Така тој ги навел некои од работите врзани за исламот, а потоа кажал:
„Потоа му поверувавме и го следевме тоа во што повикуваше. Обожувавме смао еден Бог и не Му припишувавем здруженик, го сметавме забрането она што ни го забрани, а дозволени оние работи кои ни ги дозволи, па потоа нашиот народ стана непријател и не стави на маки, не одвраќаше од нашата вера за да се вратиме во обожување на киповите, и да го оставиме обожувањето на Аллах, не наговараше да ги сметаме дозволени и оние грди работи кои ние и порано сме ги сметале дозволени. Откако не совладаа, мачеа и ни создаваа потешкотии и кога се поставија помеѓу нас и нашата вера тргнавме кон твојата земја, тебе те избравме од сите останати, посакавме да бидеме во твојата близина и се надевавме дека кај тебе , о владетелу, неправда нема да ни биде сторена.
Владетелот тогаш му кажа: „Дали кај тебе поседуваш нешто од она со што дошол Пратеникот?“, а Џафер му одговори дека поседува, по што Неџашија му кажа: „Прочитај ми го тоа.“
Џафер тогаш проучи дел од почетокот на поглавјето Мерјем од Куранот, а Неџашија плачеше се додека брадата не му стана влажна од солзи. Плачеа и неговите бискупи кога го слушнаа учењето се додека книгите не им станаа влажни.
Потоа Неџашија (обраќајки им се на муслиманите и на паганите кои дошле кај владателот насила да ги вратат муслиманите во Мекка) кажал:
„Се колнам во Аллах, ова што го слушнав, а и она што е објавено на Муса, алејхиселлам, е од ист извор. Идете, јас никогаш нема да ви ги предадам(муслиманите).[1]
[1] Ахмед во Муснед, бр.1649
Comentarios