Во шеснаесеттиот век Елизабетанската Англија отсекогаш имала посебно место на разбирањето на Англиската нација.
Но, малкумина знаат дека тоа беше, исто така, прв пат кога муслиманите почна отворено да ја живеат, работат и практикуваат својата вера во Англија, пишува Џери Бротон. Муслимани од далеку како што е Северна Африка, Блискиот Исток и Централна Азија, од различни сфери на животот, се најдоа во Лондон во 16 век да работат како дипломати, трговци, преведувачи службеници, па дури и музичари. Причината за муслиманскиот присуство во Англија произлегува од изолација на кралицата Елизабета од католичка Европа. Нејзината официјална екскомуникацијата од папата Пие V во 1570 година и дозволи да дејствува надвор од папските едикти каде постоеше забрана за трговија со муслиманите и да се создадат комерцијални и политички сојузи со различните исламски држави, вклучувајќи ја династија во Мароко, Отоманската империја и шиитската Персиската империја. Таа испрати дипломати и трговци во муслиманскиот свет да ја искористат оваа теолошки дупка, а за возврат муслиманите почнаа да пристигнуваат во Лондон, различно опишувајќи ги како “Мури”, “Индијанци”, “Црнци” и “Турци”. Пред владеењето на Елизабета, Англија – како и остатокот од христијанството – го разбираа исламот, главно, преку крвававите и поларизирани искуствата на крстоносните војни.
Христијаните дури не ги знаеја зборовите “ислам” или “муслиман”, кои влегоа како зборови на англиски јазик дури во 17 век. Наместо тоа, тие ги нарекуваа “Сарацени”, име користено во средниот век за да опише еден од „нелегитимните“ потомци на Авраам, кој се верува дека ги основал дванаесетте оригинални арапски племиња.
Христијаните, едноставно, не можеа да прифатат дека исламот е кохерентно верско убедување. Наместо тоа, тие го отфрлија како незнабожачко политеистичко учење или еретичка деформација на христијанството. Од друга страна теологија на тогашните муслимани го обесхрабруваше патувањето во христијански земји, или “куќа на војната”, која се смета како вечен противник на “Куќата на исламот”.
Но, со пристапување на Елизабета на функција оваа ситуација почна да се менува. Во 1562 трговците на Елизабета се вратија во Лондон за да и ја претстават на кралицата една млада слугинка муслиманска татарка која ја нарекле Султана.
Таа стана “Драг и сакан” службеник на кралицата, која носеше фустани направени од свила и и ја претстави на Елизабет модата на носење шпански чевли од кожа.
Стотици други пристигнаа од исламските земји и иако не се знае точно како тоа се одвивало, нивните животи се уште може да бидат извлечени од парохијата на регистри во Лондон. Во 1586 Френсис Дрејк се врати во Англија од Колумбија со стотина Турци, кои биле заробени од страна на Шпанците во Медитеранот и испрратени во ропство во Америка.
Еден од нив, познат само како Чинано, е првиот познат муслиман насилно да се го промени своето верување во англискиот протестантизам во Лондон.
Англиска крализа Елизабета
Без оглед на вистината, како и многу од неговите колеги Турци и тој брзо исчезна во раздвижениот живот во Лондон, земајќи ги со него неговите вистински верски убедувања.
Меѓу тие кои што беа насилно донесени беа вклучени ткајачки, кројачи, ковачи. Други регистри покажуваат муслиманските жени што се крстени како Марија Филис, ќерки на некои од заробеници кои „доброволно“ преминувале во христијаснтво.
Неименуван Мароканец беше погребан во тие години ” без никакви друштво на луѓе и без церемонии”, бидејќи црковните власти “не знаеле дали тој е христијанин или не”.
Но стотици Елизабетански мажи и женипатуваа во муслиманските земји во потрага по среќата, и многу од нивконвертираа – било доброволно или не- во ислам. Тоа е например трговецот Самсон Роули, кој биле заробен од страна на турските пирати во Алжир во 1577, каде што бил затворен и преминал во ислам.
Тој го зел името Хасан Ага а станал шеф и благајник на Алжир, како и еден од најдоверливите советници на Отоманскиот гувернер. Тој никогаш не се вратил во Англија или на христијанската вера.
Елизабетините сојузи со Отоманската и Мароканска империја исто така, донесе повеќе елита на муслиманите во Лондон. Записите покажуваат дека турските дипломати беа испратени повеќе во 1580-те, иако нема ни трага од нив.
Повеќе детали има за Мароканските амбасади од подоцнежниот преиод на таа деценија. Во 1589 мароканскиот амбасадор Ахмед Билкасим влезе во Лондонската држава, со предлагање на англо-марокански воена иницијатива против “заедничкиот непријател – кралот на Шпанија”.
Иако анти-Шпанскиот предлог не се оствари, мароканскиот амбасадор пловеше во англиската флота подоцна таа година, која го нападна Лисабон, со поддршка на мароканскиот владетел, Мула Ахмед ал Мансур.
Нешто повеќе од 10 години подоцна уште еден Марокански амбасадор кој се викаше Мухамед ал-Аннури пристигна во Лондон, со голема свита на трговци, преведувачи, оџи и службеници кои останаа шест месецида живеат во куќа на Стренд каде лондончаните го гледаа практикувањето на нивната вера.
Comments