top of page
Writer's pictureinfoislam

Зошто муслиманите не го признаат Исус за бог, кога христијаните го признаваат Мухаммед за човек?!

ние христијаните го признаваме Мухамед за човек, како и муслиманите, а пак муслиманите не Го признаваат Исуса Христа за Бог, како што Го признаваме ние. Затоа, ако ние го признаваме нивниот човек – за човек, а тие не Го признаваат нашиот Бог – за Бог, кому повеќе му доликува за укажува на неправда?

Одговор: Прво за да се признае некоја догма треба да се знае дали таа догма е дефакто изречена од оној кој ја поставил основата на учењето кое се следи. Познато е дека христијанството нема единствено разбирање за Исус како божество или бог бидејќи е поделено на многубројни учења за Исус и ниедно од тие учења неможе а приори да повикува на изворното учење бидејќи многу од старо-христијанските учења ни се потполно недостапни и исчезнати. Напротив евангелијата на многу места негираат дека Исус е Бог, дури и Исус на едно место вели: И гледај, некој пристапи и му кажа: „Учителу добар! Какво добро да правам да би имал живот вечен?“ Тој му одговори: Зошто ме нарекуваш добар? Никој не е добар освен Единиот Бог. Но ако навистина сакаш да влезеш во вистинскиот живот, држи се до заповестите,“(Евангелие по Матеј, 19:16-17) А самото признавање на Мухаммед а.с. за човек е голема глупост. Нормално дека бил човек. Потребно е да го прифатите за Пратеник за да се спасите и да го прифатите објаснувањето на Бог за Исус и целосната вистина за него за која се спорат до ден денешен христијанските секти. Но писателот на текстот наведува небулози дека Мухаммед а.с. се потврдува и наведува себеси, исклучувајќи ги Исусовите зборови кои се контрадикција и на самите себе а и на неговата мисија: Според Евангелието на Јован, што рекол Исус за неговото сведочење за себе?

а) „Ако јас сведочам сам за себе, моето сведоштво нема да биде вистинско.“ (Јован 5:31)

б) „Иако сведочам сам за себе, моето сведоштво е вистинско.“(Јован 8:14)

Само овој стих од Евангелиото е доволен за да ние муслиманите не сме должни да го прифатиме Исус како Бог, туку и ова укажува дека постојат и поинакви мислења на оваа тема. Тоа што е битно да се нагласи е дека за разлика од Евреите и останатите народи и верувања кои постојат на Земјата само муслиманите го прифаќаат Исус како еден од најизбраните Пратеници, кој имал особени моќи по кои се препознавал и тоа е предност на муслиманите во однос на христијанството над сите останати луѓе кои не го признаваат Исус воопшто ниту како човек, ниту како Пратеник ниту во историски контекст. Муслиманите во своите заложби да ја реафирмираат вистината за Исус укажале на неговата големина и неговото повторно доаѓање и не ја сокриле вистината за тоа иако можело погрешно да се протолкува од страна на христијаните. Во Јудаизмот се смета дека сфаќањето на Даниел (записот „Христос“ во текстот на книгата на Даниел, кој живеел 5 века пред новата ера) е лажно. „Христос“ за нив се преведува како „машијах“, односно„месија“, па поради тоа не е лично име на Исус и може да се употребува за сите еврејски цареви, вклучувајќи го и очекиваниот еврејски месија. (Што секако немора да значи)

И точно, во Матеј 11-13 се наведува дека пророците и тие кои се пророкуваат други пратеници се до Јован, но кога зборуваме за Мухаммед треба да знаеме дека тој не е никаков пророк туку Пратеник кој е испратен со Вистината и со Книга.

Од друга страна може ли некој со сигурност да каже кој е најавениот Илија за кој се говори? Дали Јован Крстителот бил најавениот месија:

а) Да. „И Неговите ученици Го прашаа, говорејќи: ’Зошто тогаш книжниците велат, дека Илија најнапред мора да дојде?’ А Тој им одговори и рече: ’Навистина Илија иде и ќе обнови сè. Но, ви велам, дека Илија веќе дојде, и не го познаа, туку му направија како што сакаа. Така и Синот Човечки ќе пострада од нив.’ Тогаш учениците разбраа дека им зборуваше за Јована Крстител.“ (Матеј 17:10-13)

б) Не. „А ова е Јовановото сведоштво, кога Јудејците од Ерусалим му испратија свештеници и левити, за да го прашаат: ’Кој си ти?’ И призна и не одрече, та исповеда: ’Јас не сум Христос.’ И го прашаа: ’Тогаш што! Илија ли си?’ ’Не сум’ – одговори. ’Да не си пророк?’ ’Не’ – одговори.“ (Јован 1:19-21)

Јован му кажал на Исус:

„Јас треба од тебе да сум крстен, а ти на мене ми доаѓаш!?“ На тоа Исус му одговара:

„Пушти не правичноста да ја исполниме.“(Евангелие според Матеј; 3:14-15)

Потоа го „баптисал“. Во четвртото евангелие не се ни спомнува дека Исус бил потопен, туку дека Јован кога го здогледал Исус кажал:

„Еве го Јагнето Божјо.“ (Јован, 1:29) Во самите евангелија постојат многу контрадикторности околу односот помеѓу личностите на Исус и Јован, така, во приказната во Евангелието по Лука, Исус веќе го познавал Симон Петар кој го поставил за свој ученик, но и околностите во кои, Јаков и Јован, синовите Заведееви, станале негови ученици се чудни во однос на другите евангелија. Во четвртото евангелие читаме дека Јован не знаел кој е Исус се додека Духот во лик на гулаб не се спуштил и не застанал врз него.(Јован 1:34.)

Но, дали Јован Крстител го препознал Исуса по неговото крштевање?

а) Да. „Јован сведочеше уште: ’Го видов Духот да слегува од небото како гулаб, и застана на Него. Јас не Го познавав, но Оној Кој ме испрати да крштевам во вода ми рече: – Врз кого ќе видиш да слегува Духот и да останува над Него, Тој е Оној, Кој ќе крштава во Светиот Дух.“ (Јован 1:32-33)

б) Не. „Тогаш Исус дојде од Галилеја до Јордан при Јована, за да се крсти од него. А Јован го одвраќаше, велејќи: ’Јас имам потреба да се крстам од Тебе, а Ти доаѓаш при мене?’“ (Матеј 3:13-14) Многу е важен фактот што четвртото евангелие го гледа Јован, како некој кој не е ниту Месија, ниту Илија, а ниту пратеник. Затоа си земаме за право да ги прашаме свештениците на христијанската црква: „На кого тоа мислеле израелските свештеници под поимот пратеник? „Ако не си ни Христос, ниту Илија, ниту Пророкот, зошто тогаш крстиш-баптисуваш?“ (Евангелие според Јован, 1:19-25)

Ако кажат дека не знаат тогаш да ни кажат папите и патријарсите. Ако тогаш и тие незнаат, тогаш нека ни одговорат од каде вакви противречности во Евангелијата? Но, ако знаат кој е Пратеникот што е наведен, тогаш зошто молчат? Ова не е една и единствена контрадикција во поглед на наметнатите тези од евангелијата.

Понатаму вели: Семоќниот Господ посакал да се јави во тело и да поживее со луѓето (Вар. 3, 38). Тој испраќал пророци за да го подготват човештвото за Неговото доаѓање.

Ова е целосна лага и измислица. Никаде евреите не очекувале ниту пророците навестувале дека Бог ќе дојде на земјата и ќе се појави во тело на човек. Всушност секаде во стариот завет може да се види навестување за доаѓање на месија, на оној што ќе ги спаси луѓето од неверство и ќе ги поведе на правиот пат. Во евангелијата на крајот на разговорот меѓу Исус и ѓаволот, ѓаволот бара од Исус да му падне и да му се поклони, на што Исус му одговара: „Бегај од Мене, сатано, зашто е напишано: ‚На Господ, Твојот Бог, да Му се поклонуваш и само Нему да Му служиш!“- Ако Исус навистина беше Бог тогаш тој би рекол: „Не сатано! Ти си тој кој мора да ми се поклони и да ми служи Мене, твојот Бог!” Но, наместо тоа, рекол како што е горе наведено, да му се поклонува и да му служи „само“ на Бога.Доказ за ова е видувањето на Петар: Но Тој ги праша: „А вие, за кого Ме сметате? “Петар Му одговори и рече: „Ти си Христос (Месијата)“. (Евангелие според Марко, 8:29) Месих-Христос е човек, но не и Бог. Тој е оној кој е именуван од Бог. На пример, постои Месих – свештеник, Месих-пророк, Месих-крал. „А за тој ден и час никој не знае, ни ангелите небесни, ниту Синот, а само Отецот. “ (Евангелие според Марко, 13:32)

Претходните тези и идеи уште повеќе ги разделиле Евреите од некои христијани, кои Бог не Го замислувале како нешто што „око не го видело, ниту уво го чуло“. Евреите го замислувале Бог како нешто совршено и како Семоќно битие на кое не му прилега да зема облик. Меѓутоа, самите писма од евангелијата нагласуваат дека Бог не може да биде виден ниту слушнат. „Кој е единствен бесмртен и живее во непристапна светлина, Кого никој од луѓето не Го видел, ниту може да Го види. Нему нека Му е чест и сила во сите векови.“ Амин! (Прво послание до Тимотеј, 6:16)

Дoдeкa илјaдници луѓe гo видeлe Исус и гo чулe нeгoвиoт глaс, сaмиoт Исус рекол дeкa истoтo нe мoжe дa биде и со Бoгa, бидејќи: „Бога никој никогаш не Го видел“(Евангелие според Јован 1:18) „А вие ни гласот Негов никогаш не сте го чуле, ниту лицето Негово сте го виделе.“(Евангелие според Јован; 5:37), како тогаш може да тврдите дека Исус е Бог? Или Богочовек или Божји син. Славен нека е Семоќниот Бог ние ништо не му сметаме рамно.

Токму затоа, во Новиот Завет не се споменуваат идни нови пророци кои би биле испратени од Бога со особена мисија, но затоа постојат предупредувања за тоа дека ќе се појават многу лажни пророци и ќе прелажат мнозина (Мт. 24, 11). И уште, самиот Господ предупредувал дека многумина од оние кои се нарекуваат себеси пророци, всушност се вакви: Пророците пророкуваат лага во Мое име, Јас не сум ги пратил и не сум им дал заповеди, ниту сум им зборувал; тие ви проповедуваат лажни виденија и баења, суета и измислици од своето срце (Јер. 14, 14).

Токму така, после Исус се појавија многу лажни пророци. Но, не беше јасно кои беа лажните пророци како што Хегесипус обвинуваше: „Црквата продолжи до тогаш како чиста и не-корумпирана девица, додека не се појави некој кој се обиде да го изопачи здравото учење на зачуваното Евангелие, тие беа сè уште повлечени во темнини, но кога „светиот ред“ на апостолите изумрел, а генерацијата на оние кои беа привилегирани да ја слушнат нивната инспирирана мудрост починаа, грди луѓе по грешка на нечестивиот произлегоа од измамата и заблудите на лажните учители. Тие, поради тоа што не остана ниту еден од апостолите, се обидоа без срам, да ги проповедаат нивните лажни доктрини против евангелието на вистината“. (Eusebius, III. XXXII. 3-6). Некои групи помеѓу евионитите почнале да се прашуваат за божественоста на Исус и валидноста на учењата на Павле; некои од нив станале Гностици. Назарените станале познати како „умерени евионити“. Кога завесата се подигна, „црковните отци“ веќе беа на местото на настанот, велејќи дека се појавиле како победници над „еретиците“ и дека имаат воспоставено „православие“. Се разбира, нивното православие наводно го осудуваше гностицизмот и незнабошците, додека од друга страна постепено прифати многу од идеи и обичаите на незнабошците. Обичаите, обредите, храмовите и идолите на незнабошците не беа проблем за „Големата црква“, тие само им дадоа христијански имиња. Но, за една работа, сепак, „Големата црква“ беше догматска – не требаше да постои „еврејството“ ниту „Мојсеевиот закон“, нешто многу чудно како став за црква базирана на Стариот Завет, која потекнува од Исус, и која се поклонуваше на Евреин. Во некој чуден сплет на вистината јудео-христијанските секти ќе бидат обвинети за „одвратноста на грешката на нечестивиот“, како што вели Хегесипус.

Се чини дека назарените за разлика од некои подоцнежни расколнички и еретички движења имале вистински членови во Ерусалимската црква, предводени од наследниците на Јаков и на семејството на Исус. Тие, соочени со големо прогонство, ги сочувале верувањата и обичаите пренесени на нив од страна на апостолите. Нивното теолошко сфаќање на Исус и Јаков Праведниот било дека Исус не дошол да го отфрли Законот на Мојсеј, туку да го прочисти и да го внесе како начин на живот. Тие предупредуваа за лажните лидери кои тврделе дека имааат апостолска власт во заменувањето на Мојсеевиот закон со лажни човечки обичаи и доктрини. Тие ги обвинуваа „црковните отци“ за нивната александриска алегорија, платоновскиот дуализам и нивната антипатијата кон Мојсеевиот Закон. Од „Големата црква“ биле етикетирани како еретици и се барало нивно уништување. Иако биле прогонувани однадвор и со многу проблеми одвнатре, тие се држеле за нивната вера сè до смртта. На крај, пребегнати, или принудени на тајно постоење тие речиси исчезнале, но, како поединци или како мали групи, се криеле меѓу другите „еретици“, секогаш припиени до својата вера во следење на Исус и нивното почитување на законот Мојсеев. Навистина иронично што верата и семејството на Исус биле отфрлени како еретичко, додека мешавината од Новиот Завет, паганизмот, платонизмот и алегоријата, го замениле сето тоа и станале познати како „ортодоксно христијанство.“ (Дан Роџерс, пастор, автор на Евионити и Назарени, 1970.)

0 views0 comments

Commentaires


bottom of page