Поделбата на постапките и делата во Исламското право
Сите човечки дела и постапки можат да се делат како што следува, додека да стане јасно дали едно дело е дозволено или забрането. 1. Строга обврска (Фарз): Toa e највисок степен на обврска. Тоа опфаќа се што Законодавецот бара од нас децидно и со недвосмислени наредби во кои нема сомнеж, како што е намазот, постот, зекатот. Оној кој ги извршува овие наредби се наградува, а оној кој не ги извршува се казнува. 2. Пожелни дела (Мустехаб): Се сите тие дела што Законодавецот ги бара од нас, но не во форма на наредба, така што оној кој ги извршува се наградува но не се казнува, како што е користењето на мисвакот (дрвено средство за чистење на забите ) пред да се клања намаз и слично. 3. Дозволени дела (Мубах): Се сите тие дела за кои човекот ако ги извршува нема ниту награда и нити се казнува, како што е чекорењето, јавањето и многу други вообичаени секојдневни дозволени дела во животот. 4. Непожелни дела (Мекрух): Се сите тие дела што ги забранил Законодавецот, но не во форма на децидна наредба. Значи тој што го остава тоа дело ќе биде награден, но нема да биде казнет оној кој ќе го изврши тоа дело. Од човекот е побарано да ги избегнува и да се оддалечи од тие постапки и од сето тоа што произлегува од нив. Тој што ќе изврши такво дело, нити нема да се награди, нити нема да биде казнет. Повторувањето на овие дела некогаш води до тоа да се кршат границите на Алах и влегување во тоа што Тој го забранил. Причината заради која сторителот на ова дело нема да биде казнет е во постоењето на големите потреби или животните ситуации во која може да се најде поединецот кој ќе направи Мекрух дело. На пример, нашиот Бог го оценил разводот како непожелно дело, но не го забранил за неговите робови, за на истите да им олесни ако имаат вистинска потреба од тоа. 5. Строга забрана (Харам): Се сите тие дела што Законодавецот ги забранил со строги и недвосмислени забрани во кои нема сомневања. Сторителот на овие дела ќе биде казнет а тој што ќе ги остави ќе биде награден бидејќи е покорен, како што е забраната за пиење алкохол и слично.
Разликата помеѓу Халалот и Харамот
Познавањето на Халалот и разликувањето од Харамот е столб на Исламот и доказ на Иманот (Верата во Бог). Ова познавање е поврзана со делата на срцата и со делата на екстремитетите. Основата на делата е дека тие се дозволени се додека не дојде јасен текст кој тоа го забранува. Такашто забраната на делата и нивното дозволување е исклучително право само на Возвишениот Алах, бидејќи тој е Создавател и Одржувач, Тој е оној кој олеснува и кој дарува. Тој им забранува на своите робови што сака и им дозволува што сака. Од Неговата племенитост и милост е фактот што ги направил забраните да бидат разумни и да бидат во добивка на луѓето. Значи Возвишениот Аллах дозволил само добри нешта, и забранил само лоши. 1. Преминот на дозволените дела од категоријата дозволени во недозволената категорија и спротивно:
Дозволените дела некогаш стануваат забранети кога ќе се појават причини за тоа, при што делото преминува од добро дело, во дело кое е штетно за човекот, како на пример шетањето по улица е дозволено, но некогаш тој пропис може да премине во забрана. Тоа може да биде така кога на пример Шеријатскиот Владател би донел одлука и соопштение за опасностите кои можат да произлезат во излегувањето после единаесет часот во некои улици или градови од безбедносни причини, кои можат да доведат до губење на животот. А некогаш забранетото дело преминува во дозволено кога постојат причини кои ќе го направат тоа дело неопходно за зачувување на животот. Алкохолот е забранет во Исламот, но некогаш може да биде дозволен. На пример кога човекот би бил изгубен во пустина и би бил на работ на смртта од жед, а пред себе нема ништо друго освен алкохол, во овој случај му се дозволува да пие толку колку што ќе му биде доволно за да преживее, но не повеќе од тоа. 2. Преминувањето на едно дело кое е Фарз од категоријата обврска во категоријата забрането, и обратно Делото што е строга обврска некогаш може да стане забрането, а забранетото дело можа да стане обврска. На пример Намазот кој е обврска (Фарз), може да биде забранет, на пример кога човекот би се нашол во куќа во време на силен земјотрес, и во време кога и сам е убеден дека ќе настрада ако веднаш не излезе надвор!!! Нападот врз некого и да му се отсече ногата е забрането, но ако докторот не е во состојба да го излечи болниот со ништо друго освен со сечење на ногата, во спротивно би дошло до смрт на болесниот, во тој случај отсекувањето на ногата станува обврска. Ако докторот тоа не го направи тоа, ќе биде грешен и ќе ги сноси последиците од тоа. 3. Преминувањето на едно непожелно дело од категоријата непожелно во пожелно, и преминувањето на едно дозволено дело (Мубах) во забрането (Харам) На пример разводот е непожелно дело, но некогаш ако не дојде до развод може да дојде до ситуации и непријатности кои не можат да се решат поинаку освен со развод. Како кога жената би била неморална а сопругот загубил надеж дека таа ќе се поправи, во овој случај најдобро, и е препорачливо да се разведе од неа. Некогаш едно дело кое е пожелно, можа да стане забрането. Користењето на мисвакот е пожелно, но ова дело може да стане непожелно или забрането. Кога твоите заби би боледувале од болест од која ти паѓаат забите, и ти знаеш дека ако користиш мисвак, ќе ти слоши состојбата, во овој случај користењето на мисвакот се спротивставува на Исламското правило: “Нема нанесување штета, или трпење штета”.
Резиме: Суштината на тоа што претходеше е дека Исламот не е слепа вера која не ги зема во предвид состојбите на луѓето и нивните можности во секојдневниот живот, туку е слепило во срцата на оние непријатели кои сакаат да шират невистини и лаги за Исламот за да го згаснат Алаховото светло, но Алах ќе го потполни Своето светло па макар тоа им било криво на неверниците. Се надевам дека ти почитуван читателу досега си дознал дека Исламот не е вера на неправдата, туку е вера на правдата, такашто забранетите и дозволените нешта во Исламот се изградени на правда а не на слепило, а што се однесува до неправдата, таа е забранета во сите форми во Шеријатскиот Закон.
Ахмед ел Емир
Comments