Ете! Во создавањето на небесата и земјата и менувањето на ноќта и денот – навистина има знаци за оние со разум обдарени, – (Куран: 3: 190)
Човечкото создание е ограничено суштество што Бог го создаде со креативна свест. Оваа унија на ограничување и опсег на имагинацијата го прави ова откритие интересен дел од нашата суштина. Инструментите, техниките и културата на љубопитност што ги смисливме за да го задоволиме овој истражувачки инстинкт, значително ја проширија нашата свест за тајните на физичкиот свет. Невидливите структури на материјата постојано се разликуваат на претходно непробојни нивоа; силите, енергиите и димензиите што го обликуваат материјалното постоење, постојано се теоризираат, тестираат и ги преобразуваат; човековото разбирање на невидливите механизми и врски кои го вметнуваат универзумот во непречена кохерентност се хипотезираат, дебагираат и повторно се поставуваат – така што стабилно, неизбежно постоењето им дава нејзини енигматски атрибути на нашите смртни умови.
Научниот сензибилитет, во најголем дел, еволуираше доволно да ги ограничи истражувачите кои инаку би брзале безгрижно да го кажат „последниот збор“ на природниот свет. Сепак, постојат научници кои се премногу мудри да негираат трансцедентно значење и цел во постоењето, и кои сфатиле дека да се тврди спротивно, засновано во целост врз лабораториска или теренска работа, е да ја надминат надлежноста на емпириското испитување. На пример, едно од најславните достигнувања во современата наука во првите денови од новиот милениум е прогласено завршување на проектот за мапирање на човечкиот генетски код или геномот. Ова ни овозможи за прв пат да го дешифрираме на прилично сеопфатен начин врската што ги поврзува секвенците на виталните молекули во нашите клетки со нашите физички атрибути и услови. Интересно е што еден од директорите на проектот го најави ова достигнување со зборовите: „Денес го славиме првиот преглед на нашата книга за поуки, претходно познат само на Бога“. Ако некој за момент ја преслуша навидум ароганцијата на овие зборови, тој слуша нов тон што полека се појави меѓу научниците во наше време; имено, понизно признание дека само дел од она што е непознато за творештвото го надминува целото човечко сфаќање за тоа. Колку и да е неподготвена или случајна оваа отстапка, таа укажува на потребата религијата (и филозофијата во рамките на својата надлежност) да го поврати правото да размисли за наодите од науката и да ги поврзе со вистини, познати на човекот, само преку откровение и информиран одраз.
Навистина, човечкото откритие на природниот свет го продлабочува религиозното искуство затоа што ја засилува нашата реализација на постоење на систем, сложеност, хармонија, редот и големината во креацијата на скала што сериозно се вклопува (ако не и целосно отфрли) теории за случајниот универзум. Природното испитување, неоткриено со антрополошките агенди, има својство да го информира и афирмира признавањето на божествената цел во создавањето – признание кое се наоѓа кај сите човечки суштества. Ваквиот оптимистички, складен и вроден поглед на постоењето е можеби противотровот на ужасно чувство за отуѓување и огромен број лични психози и социјални превирања што резултираа од оваа обесхрабрување. Која вистина или надеж може да живее во поглед на самите себеси како мирна органска среќа која се одвива во бесконечен простор? Божјиот импулс да го разбереме нашето опкружување, служи за преместување на нашите духовни себеси и земните намери во еден колосален универзум. Овој импулс да се „познае“, кога ќе биде воден од откровение, ќе нè одведе до евентуалноста што толку ја посакуваме – приближувајќи се до нашиот единствен и достоен Тв
Photo by Pixabay on Pexels.com
орец.
(извадок од ново издание, „Марија – Избраната жена“, од Институтот за куранска писменост)
Kommentare