Периодот кога се објавуваше Куранот: (памтeње со низа на пренос, писмени записи, учење куран според редослед). Најстарите ракописи на Куранот датираат од околу 568 до 645 година од н.е., идентификувани на Универзитетот во Бирмингем; поддржувајќи го ставот дека текстот претрпел малку или никакви измени и дека може да се датира до точка многу близу до времето за кое се сметало дека е откриен [Куфлан, Шон 2020].
1. Пратеникот Мухамед ги помнел сите ајети.
2. Ајетите веднаш им беа објавени на неговите придружниците кои ги памтеа, за тоа постојат многу пишани записи.
3. Ајетите ги научија и неговите следбеници.
4. Ајетите беа кажувани за време на молитвите многу пати. Цели поглавја беа учени.
5. Во текот на последните години на пратеникот Мухамед тој го видел Ангелот Џибраил(Гаврил) и тој го посетувал и целиот Куран бил преслушуван . (2 рецитирања и 2 преслушувања годишно за време на Рамазан).
Последните две точки означуваат дека редоследот на ајетите и поглавјата од Куранот бил воспоставен за време на животот на пратеникот Мухамед а.с..
Периодот на придружникот халифа Ебу Бекр р.а.:
Куранот е составен во форма на книга од Заид бин Табит р.а., кој ги помнел стиховите и ги запишувал во пишана форма за време на животот на пратеникот Мухамед а.с..
Текстурната форма на составената Книга беше потврдена од многу асхаби кои го меморираа и Куранот.
Постоеше правило дека ниту една текстурална форма нема да биде прифатена освен ако двајца луѓе со интегритет не ја посведочат нејзината автентичност.
Периодот на придружник халифа Осман р.а.:
Придружникот Осман р.а. побара од Зеид Бин Табит р.а. и некои други асхаби на пратеникот Мухамед да направат уште 5 копии од оваа скрипта(книга).
Копиите беа проверени и потврдени.
Копиите потоа биле испратени до главните центри на Исламската држава.
Сите останати копии кои останаа со било каков вид на варијанта беа изгорени за да се избегне било какво несовпаѓање.
Палењето на копиите:
Исламофобите отворено изнесуваат тврдења дека Осман (р.а) наредил да се запалат сите копии на Куранот поради различната содржина. Ова не е вистина.
Го цитираме Др. Ахмад Шафат за ова прашање:
Сега да претпоставиме дека постоеле било какви варијации во Куранот, освен оние предизвикани од писмени грешки или недостиг на меморија или поради некои мали разлики во писмото. Односно, да претпоставиме дека некои поединци или групи намерно се држеле за текст од Куранот за кој знаеле дека е различен од оној што го следат другите и кој е поблизок до оригиналниот текст од оној што го поседуваме. Како тогаш може да се случи од век во век и од земја во земја да го наоѓаме истиот текст на Куранот? Се вели дека Осман, третиот водач кој го наследил пратеникот, им наредил на луѓето да ги запалат сите текстови на Куранот кои се различни од одредениот текст. Но, дали може да се замисли дека луѓето ќе се подлегнат на оваа наредба ако мислат дека текстот на Осман не е автентичен текст?
Западњаците можеби имаат тенденција да мислат дека муслиманските владетелив отсекогаш биле тирани и диктатори кои можеле да ги принудат луѓето да прават се што ќе поскаат. Ова секако не е точно за раните водачи на муслиманите. Но, дури и да претпоставиме дека луѓето живееле во тиранија од нивните водачи, на Осман му било логистички невозможно да го контролира секој дом. Луѓето лесно можеа да ги сокријат своите различни копии на Куранот и тајно да ги пренесат на своите потомци и преку нив да ни ги пренесат нам. Од учењата на Куранот е дека секој муслиман треба да направи се од себе за да спречи менување или потиснување на Божјото слово. Куранот ги осудил претходните нации за изменување или фабрикување на „божественото“ писмо. Така, во еден таков пасус читаме:
И тешко на оние кои го пишуваат Писмото со свои раце, а потоа велат: „Ова е од Бога“, за на овој начин да добијат мала добивка. Тешко на нив за она што го напишале нивните раце и тешко на нив што ќе добијат со тоа! (2:79).
Во следниот пасус се осудува дури и криењето на кој било дел од откровението, а уште помалку менувањето:
[Бог вели:] “Оние кои го кријат она што Ние го објавивме од јасните работи и упатството, откако им го разјаснивме на луѓето, се проклети од Бога и проклети од оние кои (имаат право на) проклетство – освен оние од тие се покајат и поправат и ја објават вистината...“ (2:159-160).
Од многу рани муслимани се очекува да ја исполнат обврската наведена во овие цитати дури и ако тоа значеше губење на нивните животи. Никогаш немало недостиг од муслимани кои биле подготвени да ги дадат своите животи за доброто на исламот. Оттука, секој обид на Осман р.а. или кој било друг би бил дочекан со најжесток отпор од страна на многу муслимани. Но, не сме слушнале за таков отпор.
Ако овие ракописи потоа беа искористени за да се направат дополнителни копии, грешките ќе се намножеа. Најдоброто решение беше одредени автентификувани копии да се испратат во различни центри на муслиманскиот свет и сите други да се уништат.
Самиот факт што текстот чии копии ги испрати Осман беше прифатен низ муслиманскиот свет, и од неговите пријатели и од непријателите, како и фактот дека ниту еден друг текст никогаш не бил изнесен како алтернатива на постоечкиот, докажува дека текстот испратен од Осман беше автентичниот.
Покрај зголемениот број на грешки при копирање, веројатно постоела уште една причина за објавување на стандарден текст. Претходно забележавме две особености на арапскиот јазик: разлики во писмото и отсуство на самогласки. Овие, исто така, можеа да резултираат со конфузија. Чекорите што ги презеде Осман ефективно го решија проблемот предизвикан од првата особеност: разликите во писмото. Неговото решение за втората особеност – отсуството на самогласки – беше да испратиУчачи заедно со копија од Куранот за да го зачува правилното читање што стотиците придружници го научиле од Пратеникот. Ова очигледно не беше задоволително решение. Подоцна, на инсистирање на Зејд, гувернерот на Басра (45-53 H), точките биле доделени како самогласки. Потоа, за време на владеењето на Абдул Малик (65-85 H.) Хаџаџ бин Јусуф назначил научници да назначат нови симболи за самогласките додека точките се користеле за разликување на различни букви кои во некои зборови кои изгледале исто.
(Д-р Ахмад Шафаат, 2000 година, „Журнал на Муслиманскиот истражувачки институт“, Канада)
Дополнителни причини:
1) Неарапите не би разбрале или би можеле да читаат/рецитираат неправилно без самогласките. Постоеја копии кои циркулираа без самогласките штом исламот се прошири во областите каде што не се зборуваше арапски јазик, така што Калифот одлучи да направи една стандардна копија со самогласки и беше сосема природно да се отстранат сите други за да се избегне забуна или отстапување во рецитирањето или разбирањето.
2) Многу луѓе слушаа што се рецитира од Пратеникот и правеа свои стенографски белешки, со што го составуваа својот личен Куран. Како и да е, работата на компилацијата би била сведена на официјалните забележувачи, а со тоа и сите стенографските копии би требало да се отстранат за да се избегне забуна во случај на грешка. Едноставно е, 100 луѓе слушаат предавање и сите прават белешки. Никој нема да ги има истите белешки како некој друг, зависи од разбирањето и брзината на пишување на луѓето. Официјалните забележувачи имаа копии кои беа проверени и одржувани во согласност со Пратеникот – ова беше официјалната главна копија. Ова е она што беше предвидено од Калифот. Сите други стенографски белешки, копии мораа да бидат уништени.
Некои од антисламските мисионери, без докази, објавуваат дека на многу луѓе не им се допаднал чинот на палење. Ова е погрешно, што се докажува со следново:
Се известува дека Зеид рекол: „Ги видов придружниците на Мухамед (како одат наоколу) како велат: „Се колнам во Аллах, Осман направи добро! Се колнам во Аллах, Осман направи добро!“ [Нисабури]
Ибн Ебу Давуд запишал од Мусаб ибн Сад ибн Аби Вакас дека сведочел: „Видов како луѓето се собраа во голем број при палењето на забранетите копии од страна на Осман; никој не зборуваше против него“. Алија р.а. коментираше: „Да бев командант наместо Осман, ќе го сторев истото“. [Закаши]
Речиси секој придружник на Пратеникот (а.с.) ја одобрил акцијата на Осман (р.а) освен еден.
Абдула Ибн Масуд бил многу близок придружник на Пратеникот (а.с.). Кога Осман (р.а) наредил да се уништат сите лични и други кодекси освен стандардните, Ибн Месуд (р.а.) одбил да ја предаде својата копија. Се прашуваме зошто Ибн Месуд реагирал вака? Кога го проучуваме неговото потекло, се наоѓа многу јасен, живописен одговор. Го репродуциравме текстот од написот на Акбарали Мехерали( Akbarally Meherally) во кој се објаснува причината за реакцијата на Абдула Ибн Месуд.
Текстот го цитираме вака:
Кратки био-податоци за овој ран придружник на Пратеникот (а.с) ќе ни помогнат да ја разбереме целата ситуација. Неговото име беше Абдула. Тој беше син на Масуд. За време на неговото детство го нарекувале и „ибн Умм Абд“ (син на мајка на роб). На рана возраст му се придружил на Пратеникот во неговата мисија и станал многу близок со него. Тој се обучил во домот на Пратеникот и го научил Кираетот на Куранот (прифатениот метод на рецитирање на Куранот) од самиот пратеник. Тој беше водечки угледен карија (рецитатор на Куранот) и често читаше гласно и јасно. Ибн Месуд беше препорачан од пратеникот на оние кои сакаа да го научат Кираетот. Тој беше многу запознаен со шеријатот и внимателно го следеше суннетот на пратеникот.
Кога Осман испратил наредба да се уништат сите копии на Куранот освен копијата на Зеид ибн Табит, Абдула ибн Месуд одбил да ја предаде неговата копија. Десаи отворено зборува за „почетното одбивање на Ибн Месуд да ја предаде компилацијата“ (The Quraan Unimpeachable, стр.44)
Ве молиме имајте предвид дека цитираниот текст од страница 44 зборува за „почетното“ одбивање на Ибн Месуд. Критичарот во својата почетна реченица многу погодно го игнорираше овој важен факт за оваа првична реакција на Абдула Ибн Месуд. Еве ја причината за оваа почетна или рана реакција. Абдула Ибн Месуд со себе имал личен примерок од Куранот (Мусаф) кој бил негов скапоцен личен имот. Ние, исто така, дознаваме од споменатото поглавје-3 дека Ибн Месуд направил некои белешки на неговата копија. Сосема е разбирливо дека секој религиозен учител или мисионер би развил еден вид сентимент за неговиот личен примерок на Божественото писмо кое го користел во текот на одреден временски период и уште повеќе, доколку има негови лични белешки на таа копија. Ваквите рани реакции се само нормални под најнормални околности. Критичарот го доведува во прашање прашањето за „личните белешки“ врз основа на тоа што не се обезбедени документарни докази.
Критичарот подобро да си постави прашање; „Дали мојата лична копија од Светата Библија, која ја користам во одреден временски период, има лични белешки или подвлечен текст? Незамисливо е некој библиски научник да има копија од неговата лична Библија без неговите/нејзините лични белешки.
Вистината е јасна од она што би сакале да го тврдат мисионерите. Калифот Осман (ра) не го уништил Куранот, наместо тоа, тој презел акција на обединување и уништување на можноста на појава на несоодветни варијанти.
Наведовме неколку варијанти на читања. Копијата од Куранот на Абдула Ибн Масуд, како што видов јас, беше најразлична (во варијантни читања) од речиси сите други копии. Ќе цитирам неколку примери.
Пример за различен изговор во сура Ал Бакара:
2: 70 Ибн Масуд ја чита ал-бакира наместо ал-бекара
Пример за различни правописи во Сура Ал Бакара:
2: 19 Тој чита користејќи “кулла“ наместо “куллама“
Пример за употреба на различни синоними во Сура Ал Бакара:
2:98 Тој чита “сал“ наместо “уд’у“
Многу други придружници на Пратеникот имале различни читања во нивните копии од Куранот. Но, тие не се однесуваа на разликите во големината и мислењата на содржината на Куранот, тие беа само разлики во правописот, синонимите, изговорите итн.
Поглавјата што ги изеде една коза:
Нарацијата оди вака;
Пренесено од Ајша (р.а.): „Ајетот за каменување и доење на возрасен е објавен десет пати, а тие беа (напишани) на хартија и се чуваа под мојата перница. Кога Аллаховиот Пратеник с.а.в.с. почина и ние бевме завземени од неговата смрт, коза влезе и ги изеде листовите (Сунан Ибн Маџа, Хадис 1944)
1- Автентичноста на нарацијата:
Секогаш кога имаме нарација, треба да видиме дали е автентична или не? Нарацијата всушност има некои проблеми.
Посебниот синџир даден во Сунен Ибн Маџе открива дека еден од нараторите Мухамед бин Исхак го раскажува користејќи го зборо (‘ан) што е прилично двосмислен начин на раскажување и ја прави нарацијата слаба кога се користи од наратор познат по практикувањето тадлис [пракса на суптилно промашување на синџирот] и Мухамед Ибн Исхак е навистина таков наратор. Така, преку одреден синџир на раскажување во Сунен Ибн Маџе, раскажувањето е слабо и неавтентично поради горенаведениот недостаток, иако има и други прашања, како и споменати во редовите што следат. Ова го појаснува шејхот Мухамед Таки Усмани во Такмала Фатх Ел-Мулхим 1/69. Дарул Ахја Ал-Турат Ал-Араби, Бејрут.
Но и во Муснед од Имам Ахмед истата нарација е дадена преку истиот синџир, но со прецизен начин на раскажување, односно го нема дефектот како нарацијата во збирката на Ибн Маџе. Но, нарацијата е изложена на повеќе критики затоа што многу други прераскажувачи пренесуваат од Ајша (р.а.) за доењето, но никој не ги искажал зборовите што се наоѓаат во овој синџир иако нараторите во тие случаи се посигурни и поконзистентни од Мухамед Ибн Исхак. И поради фактот што овие зборови ги раскажува исклучиво тој и наспроти други многу поверодостојни наратори, научниците ја доведуваат во прашање неговата автентичност. Шејх Шуаиб Арнаути го класифицирал како Даиф во неговата класификација на Муснед од Имам Ахмад. Види Муснед на Ахмад 6/269 Хадис 26359.
2- Ајша р.а. не се пожалила за исчезнатиот стих:
Ајша (р.а.) го живеела целиот период на составување на Куранот за време на Ебу Бакр (р.а.) и Осман (р.а.) додека анонимно ја сметале за авторитет, па ако размислувала за некои ајети што недостасуваат, би им го предочила тоа на другите асхаби на Пратеникот (с.а.в.с.). Всушност, имаме докази за тоа дека Осман (р.а.) направил посебен напор да се консултира со Ајша (р.а.) и нејзините записи за да ја потврди официјалната компилација. Види Тарих Ал-Мадина на Ибн Шаба стр.997. И покрај сето ова, таа никогаш не го покренала прашањето за некој дел од Куранот дека е изгубен што е наспроти мислењето дека нарацијата се смета за веродостојна.
Две дополнителни сури во кодексите на Убеј и Ебу Муса:
Често, се вели дека Ебу Муса и Убеј бин Каб (двајца придружници на Пратеникот) тврдат дека постоеле 116 сури, наместо 114 сури. Но, дали е ова вистина?
Првата таканаречена дополнителна сура беше именувана како „ал-хал“, а другата беше наречена „ал-хадф“. Нивниот превод е како што следува:
1. О Аллаху, ние бараме помош од тебе и бараме прошка од тебе, те славиме и ние ти веруваме. Се одвојуваме и го оставаме оној кој ти греши.
2. О Аллаху, ние те обожуваме и кон тебе се молиме и сеџда ти чиниме, а кон тебе трчаме и брзаме да ти служиме. Се надеваме на твојата милост и се плашиме од твојата казна.Твојата казна сигурно ќе ги достигне неверниците.
Со понатамошно проучување, дознаваме дека ова не беше дел од Куранот, туку тоа беа две парчиња „кунут“, молби кои Пратеникот (а.с.) понекогаш ги кажува во утринската молитва или молитвата наречена „витр“ по читањето. на сура од Куранот. (Ахмад фон Денфер, „Улум ал Куран“)
Понекогаш, се вели дека имало и дополнителен ајет во копијата на Ебу Муса и Убеј бин Каб. Се вели дека било вака (превод):
“Ако на синот на Адам му се даде долина полна со богатства, ќе посака втора, а ако му дадат две долини на богатствата, тој сигурно ќе побара трета.Стомакот на синот на Адем ништо нема да ја наполни освен прав, а Аллах му простува на оној кој се кае.“
Повторно, со понатамошна истрага, сфаќаме дека ова е изрека на Пратеникот Мухамед, а не дел од Куранот.
Хуруфум Мукатаат: (зборовите чие значење не е познато)
Значењата не се знаат, но не значи дека тие се бесмислени! Ако 5-годишно дете не може да разбере учебник по медицина, тоа не значи дека зборовите од книгите се бесмислени.
Факт е дека зборовите се толку длабоки што мозокот на мало дете не можел да ги разбере. Така е и со Куранот каде постојат зборови кои не се јасни според нашето човечко значење.
Укинати стихови од Куранот:
На пациент со хипертензија, најпрво може да му се препишат АЦЕ инхибитори, потоа бета блокатори, а потоа блокатори на калциумови канали, а потоа и диуретици. Може да има комбинации или едноставна промена на лековите.
На пациентот никогаш не му се кажува дека ако неговиот крвен притисок не е контролиран од АЦЕ инхибиторите, ќе му бидат дадени овие или овие лекови одделно или во комбинации. Обично ниту еден лекар не ги кажува имињата на сите лекови однапред што би можел да ги има. Лекарот секогаш ја знае основната патологија, фармакодинамиката и фармакокинетиката и сите причини за промената на лекот, но обично не му кажува на пациентот сè.
Секој што има малку разум не би го сметал ова управување на чекор по чекор како контрадикција.
Промената на рецептите, откажувањето на претходните лекови не е недоследност на лекарот. Не е нешто за посочување, туку само значи дека докторот има познавање од медицината, добро ја познава својата област и своите пациенти. Тој знае како да се снајде.
Слично на тоа, кога Бог поништува каква било наредба, Тој ги знае причините, Тој знае сè, но тоа не значи дека Тој треба да ги оправдува своите постапки, неговите планови.
Кога Бог ги укина наредбите пропишани во еденајет и се добиени различните наредби во врска со тоа, мора да постои одлична логика за тоа, која би можела да ја разбереме или не, бидејќи имаме ограничено знаење, за што не сме свесни.
Ако лекарот нема потреба да ви кажува за сè што студирал и на кој начин ги применувал, тогаш ова е управување на Сезнајниот Бог. Тој нема потреба да ви ги кажува деталите за Неговото управување, за Неговите планови.
Ова никогаш не е недоследност и тоа никогаш не може да биде нешто што треба да се истакне.
Се споменува дека нема промена во зборовите Божји и затоа укинатите ајети се исто така присутни и се зачувани од збор до збор иако нивните пресуди се укинати.
Мора да има многу лекови кои се контраиндицирани за многу пациенти. Пациентите мораат да ги заборават поради сопствен интерес или во спротивно би страдале. И да, секогаш кога има контрадикторност за кој било лек, обично постои алтернатива за него, и затоа е пропишани во тој случај.Слично кога некои стихови беа направени да се заборават:
Мора да има голема доза на логика зад тоа, мора да е навистина разумно, кога е од сезнајниот Бог. Беа откриени алтернативните стихови кои беа слични на нив или подобрите од заборавените, па немаше никаква загуба.
Ниеден ајет Ние не го поништуваме а ниту, пак, забораваме а подобар или сличен на него да не донесеме. Не знаеш ли дека Аллах, навистина, е Кадар за сè? (2:106)
Никој не може да ги промени зборовите на Аллах:
Никој не ги променил зборовите на Алах. Укинатите стихови сè уште се во Куранот, непроменети. Зборовите на Аллах може да се преведат и како ветувања на Аллах. Аллах ги исполнува своите ветувања и никој не можеше да го спречи да го прави тоа.
Нецелосни фрази:
Контекстот е познат и бил познат и во тоа време. Второ, на различни места се бара да се размислува за Куранот, внимателно да се разгледа.
Зар тие не го разгледуваат Куранот внимателно? (4:82)
Не размислуваат ли за Куранот или, пак, има катанци врз срцата? (47:24)
Граматички грешки во Куранот:
Нема. Ова не се грешки, туку нешто што јасно оправдува дека Куранот има уникатен спој на метрички и неметричен говор. Куранот е единствен и различен, има свој лингвистички стил, стил надвор од границите на обичната арапска граматика.
Најдоминантно мислење за неповторливоста на Куранот е дека тој покажува единствена литературна форма. Некои од овие западни научници ги вклучуваат Робинсон, Гиб, Арбери, Замит, Лоренс, Џонс, Казанова, Николсон, Касис и многу други. На пример Арбери наведува.
„ Куранот не е ниту проза ниту поезија, туку единствен спој на двете“.
Она што мора да се забележи е дека некои од западните научници кои продолжуваат да го нарекуваат Куранот литературен форма како римувана проза го прават тоа врз основа на тоа што се признава уникатноста на Куранот. За да се илустрира ова Р. А. Николсон во својата книга „Книжевна историја на Арапите“ наведува:
„Така да, што се однесува до неговите надворешни карактеристики, стилот на Куранот е моделиран на сај’ или римувана проза на паганските бајачи, но со таква слобода што може да се опише како оригинална по потекло“.
Арапската поезија е форма на метрички говор со рима. Римата во арапската поезија се постигнува со секој ред од песната што завршува на одредена буква. Метричкиот аспект на арапската поезија се должи на нејзините ритмички поделби, овие поделби се нарекуваат „ал -Бихар, што буквално значи „мориња“ на арапски. Овој термин се користи за опишување на ритмичките поделби како резултат на начинот на кој песната се движи според нејзиниот ритам. Во арапската поезија има шеснаесет ритмички обрасци, на кои и целата арапска поезија се придржува или лабаво се заснова;
Процес
Арапската проза може да се нарече неметричен говор, што значи дека нема ритмичка шема како поезијата спомената погоре. Арапскиот процес може дополнително да се подели во две категории; Сај, кој е римувана проза и Мурсал кој е директна проза или што некои можеби го нарекуваат „нормален говор“.
Соодветен опис на Сај е, според зборовите на Фон Дефер:
„Книжевна форма со одреден акцент на ритамот и римата, но различна од поезијата. Сај’навистина не е толку софистициран како поезијата, но бил користен од арапски поети и е најпознат од предисламските арапски прозодии. Се разликува од поезијата бидејќи нема конзистентен ритмички шаблон и го дели со поезијата елементот на римата, иако во многу случаи се нередовно користени“.
Мурсалот може да се дефинира како книжевна форма која продолжува и не е поделена, туку се продолжува директно без никакви поделби, било на рима или на било што друго.
Куранскиот дискурс не може да се опише како ниту една од познатите литературни форми. Најдоминантно мислење е дека не се придржува до ниту едно од правилата познати на поезијата и процесот кој бил познат. Друго мислење е дека на Куранот комбинира метрички и неметриски состав за да создаде своја книжевна форма.
Куранската книжевна форма се разликува бидејќи не се вклопува во ниту една од книжевните категории објаснети погоре, не е како прозата на Сај’ или Мурсал и не се вклопува во ниту една од дефинициите. Ова може да се види со следниов пример:
Wed Duha wal laili idha saja Ma waddaka Rabbuka wa maa qala We lal akhiraatu khairul laka minal ula We la sawfa ya tieeka Rabbuka fa tarda…
Во утринските часови и до ноќта, Господарот твој не те оставил, ниту те замразел, а оној свет навистина ти е подобар од сегашноста и навистина Господарот твој ќе ти даде за да бидеш задоволен.
Испитувањето на целото поглавје со упатување на горенаведените книжевни форми покажува дека тоа не е Сај’ или Мурсал бидејќи овој стих има внатрешен ритам, додека Сај’ нема конзистентен ритам и Мурсал нема ритам или рима. Исто така, не може да се опише како поезија; севкупноста на ова поглавје, или кое било друго поглавје за таа работа, не се придржува до ниту едно правилата од Ал-Бихар .
„Ако Куранот не е, но тој е ритмички. Ритамот на некои стихови наликува на регуларноста на сај’…Но, курејшите критичари препознаа дека не припаѓа ниту на едната ниту на другата категорија.
Куранот ја постигнува оваа единствена книжевна форма со мешање на метрички и неметриски говор на таков начин што разликата не може да се согледа. Ова мешање на метрички и неметриски состав е присутно низ целиот Куран. Следниве примери го илустрираат ова,
Кога има метричка структура во која се почитуваат правилата на арапската поезија, коментирајќи ја оваа карактеристика Митвали наведува:
„Речиси е невозможно слушателот да го открие преместувањето од една во друга форма, ниту пак ова извонредно мешање влијае на флуидноста на изразувањето или го нарушува неговото значење“.
Куранот е навистина единствен во составот. Тоа не е ниту процес ниту поезија. Овој неповторлив стил се постигнува со мешање на метрички и неметриски состав и со непридржување до правилата на поезијата или процесот. Покрај ова, Куранот користи изрази кои се елоквентни, полни со возвишена реторика и се придржуваат до граматичките правила на класичниот арапски јазик.
Заклучок
Куранот е единствена форма на арапски говор. Формата на неговиот јазик не може да се опише како проза или поезија. Таа ја постигнува оваа единствена книжевна форма со мешање на метрички и неметриски говор на таков начин што неговиот стил не се засегнува и неговото значење не се искривува. Понатаму, Куранот не се придржува до правилата на прозата или поезијата, но сепак неговиот израз е граматички здрав. Ова може да се види со анализа на секое поглавје од Куранот. Севкупноста на секое поглавје има посебен карактер, со своја единствена форма и единствена употреба на литературни средства.
Случајот со Куранот не е ист, од едноставна причина што тој бил запишан уште за време на животот на Пратеникот, а ние ќе видиме како се случило тоа.
Разликите кои во тој однос го одделуваат последното крило на Објавата од двете први,всушност не се врзани со проблемот на датумот, што некои систематски го истакнуваат, не придавајќи им значење на околностите кои управувале со воспоставувањето на текстовите на јудео-христијанската Објава, како што не им придаваат значење ниту на околностите под кои Куранот му бил пренесен на Пратеникот. Се тврди дека еден текст од 7 век од нашата ера имал повеќе шанси да дојде до нас неизменет отколку другите текстови кои, можеби, имаат и до петнаесеттина векови додадена старост. Забелешката е точна, но таа не претставува доволно објаснување. Таа е повеќе направена за да се најде оправдување за модификацијата на јудео-христијанските текстови во текот на вековите, отколку да се истакне дека куранскиот текст, со оглед на тоа што е понов, помалку ризикувал луѓето да го изменат отколку првите два. Што се однесува на Стариот Завет, токму многуте автори на една иста приказна и ревизиите на текстовите кои за некои книги се објавени во повеќе епохи на христијанската ера, се причини за неточноста и за контрадикцијата. Што се однесува на евангелијата за кои никој не може да потврди дека секогаш содржат верен извештај за Исусовиот Збор или верна приказна за неговите дела која би била строго сообразна со реалноста, видовме дека сукцесивните редакции на текстовите се одговорни за сигурниот недостаток на автентичноста. Дури и повеќе, нивните автори не се очевидци.Треба да ја истакнеме разликата и меѓу Куранот, Книгите на пишаната Објава и хадисите, зборникот на кажувањата за делата и за зборовите на Мухамед. Некои придружници на Пратеникот почнале да ги редигираат текстовите веднаш по неговата смрт: со оглед на тоа што тука можела да се вовлече човечката заблуда, нивното собирање морало да биде продолжено подоцна и подложено на најсериозна критика. Како и текстовите на евангелијата, и тие имаат различна автентичност. Како што ниедно Евангелие не било утврдено за време на животот на Исус (сите тие се напишани многу подоцна од неговата мисија на земјата), ниедна збирка хадиси го нема завршено својот текст во времето на Пратеникот. Со Куранот е сосема поинаку. Текстот, онака како што бил објавуван, го учеле наизуст Пратеникот и верниците околу него, а го запишувале писарите од неговата околина. Тој, според тоа, на стартот ги задржал овие два елемента на автентичност што евангелијата ги немаат. Вака дејствува сè до смртта на Пратеникот. Рецитирањето, во една епоха во која сите не пишувале, но можеле да учат наизуст, дава значителна предност поради многуте можни контроли во мигот на дефинитивното утврдување на текстот.Куранската Објава му е пренесена на Мухамед преку Архангелот Габриел (Џебраил). Таа се протега на повеќе од дваесет години од животот на Пратеникот. Започнува со првите ајети од сурата 96; тогаш се прекинува за три години и повторно почнува во текот на дваесет години, до смртта на Пратеникот во 632. година од христијанската ера, или десетина години пред хиџра (622) и десетина години по неа.Првата Објава била следнава (сура 96, ајети 1 до 5)“Читај во името на Господарот твој кој создаде,го создаде човекот од нешто што се закачува![Читај, зашто Господарот твој, навистина, е Најблагороден,кој поучува со перо:го поучи човекот со она што не го знаеше”.Професорот Хамидулах, во воведот на својот превод на Куранот, обрнува внимание на тоа дека една од темите на оваа прва Објава била “пофалбата на перото како средство за човечкото сознание” и дека со тоа се објаснува “грижата на Пратеникот, Куранот да се сочува со запишување”.
Текстовите формално утврдуваат дека многу време пред Пратеникот да ја напушти Мека и да отиде во Медина (т.е. многу време пред хиџра), објавениот курански текст веќе бил писмено фиксиран.Подоцна ќе се увериме дека самиот Куран за тоа сведочи. Се знае дека Мухамед и верниците околу него имале обичај да го изучуваат (рецитираат) објавениот текст според сеќавање. Би било, значи, незамисливо Куранот да алудира на настани кои не би одговарале на реалноста, откако можеле многу лесно да се проконтролираат кај авторите на преписите во близина на Пратеникот.Четирите сури пред хиџра алудираат на редакцијата на Куранот пред Пратениковото напуштање на Мека 622. година (сура 80, ајет 11-16):“Но, не! Опомена е тоа, навистина!
Во предговорот на својот превод на Куранот (1972) професорот Хамидулах ги опишува условите под кои до смртта на Пратеникот се објавувало запишувањето на куранскиот ткест:“Изворите се согласуваат во тоа дека секогаш, кога еден фрагмент од Куранот бил објавен, Пратеникот повикувал еден од своите писмени придружници и му го диктирал, прецизирајќи го точното место на новиот фрагмент во примената целина… се прецизира дека по диктирањето, Мухамед барал од писарот да му го прочита она што го забележал, за да може да ги коригира недостатоците, ако ги има. Едно друго славно предание ни кажува дека Пратеникот секоја година во месецот Рамазан го изучувал пред Џебраил целиот Куран (дотогаш објавен)… и дека при Рамазанот, кој му претходел на неговата смрт, Џебраил му наложил да го изучи два пати.. Се знае дека во времето на Пратеникот, муслиманите имале навика да бдеат за време на Рамазан, за да ги извршат додатните молитви изучувајќи го целиот Куран. Повеќе извори додаваат дека за време на ова последно споредување, неговиот писар Зејд бил присутен. Другите зборуваат за бројни други личности.”За ова бележење служеле бројни различни предмети: пергамент, кожа, дрвени таблици, лопатки од камили, мек камен за гравирање, итн.
Но, во исто време Мухамед им препорачувал на верниците да го научат Куранот наизуст, што тие го правеле во целост или за еден дел од текстот кој се учел во текот на молитвата. Така настанале хафизите кои го знаеле целиот Куран наизуст и кои го ширеле. Двојниот метод на чување на текстот – писмено и со помнење, се покажал мошне скапоцен.Малку време по смртта на Пратеникот (632), неговиот наследник Ебу Бекир, првиот исламски халиф, побарал од Мухамедовиот писар Зејд ибн Сабит да подготви една копија и овој тоа го сторил. По Омеровата иницијатива (со оглед на тоа што бил втор халиф) Зејд ја консултирал целата документација што можел да ја собере во Медина: сведоштвата на хафизите, копиите на книгите што се направени на разните предмети, а им припаѓале на определени лица, а сето тоа за да се избегне секаква можна грешка во препишувањето. Така е дојдено до еден мошне вреден препис на Куранот. Изворите нè учат дека халифот Омер, наследникот на Ебу Бекир, во 634 година наредил од тоа да се состави една книга (мусхаф) која ја чувал, а во мигот на својата смрт й ја дал на својата ќерка Хафса, вдовицата на Пратеникот.Третиот исламски халифа, Осман, чиј халифат траел од 644 до 655 година, наложил една комисија, составена од експерти, да изврши големо критичко споредување со изворникот кој го носи неговото име. Таа ја проконтролирала автентичноста на документите утврдена од Ебу Бекир кои дотогаш се наоѓале кај Хафса. Комисијата ги консултирала муслиманите кои текстот го знаеле наизуст. Критиката за автентичноста на текстовите е извршена на најстрог начин.Се сметало дека усогласувањето на текстовите е потребно за да се задржи и најмалиот ајет кој бил подложен на дискусија: се знае, всушност, дека одделни ајети од Куранот коригираат некои други во однос на прописите, што совршено се објаснува кога ќе се присетиме дека пратеништвото на Пратеникот траело точно дваесет години. Така се дошло до текстот во кој распоредот на сурите го одржувал оној, така денес се мисли, кој го следел Пратеникот во своето учење на целиот Куран за време на Рамазанот, како што тоа погоре го видовме.Би можеле да се запрашаме за мотивите кои ги навеле првите три халифи, особено Осман, да извршат собирање и критичко споредување на текстовите. Тие се едноставни: ширењето на исламот било многу брзо во првите децении по смртта на Мухамед, а оваа експанзија се случила меѓу народите, од кои повеќето зборувале јазик кој не бил арапски. Требало да се преземат неопходни мерки на претпазливост, за да се обезбеди ширење на текстот во неговата изворна чистота: Османовото критичко споредување ја имало таа цел.Осман испратил примероци на текстот на ова критичко споредување во центрите на исламското царство, така што, според професорот Хамидулах, во наше време во Ташкент и во Цариград постојат преписи кои му се припишуваат на Осман. Ако се остават настрана неколку евентуални грешки во преписот, најстарите примероци познати во наше време кои се наоѓаат во целиот исламски свет се идентични; истото тоа важи и за примероците кои се наоѓаат во Европа (во Националната библиотека во Париз има фрагменти кои, според мислењето на експертите, датираат од 8 и 10 век на христијанската ера, или од 1 или 3 век според хиџра). Најстарите ракописи на Куранот датираат од околу 568 до 645 година од н.е., идентификувани на Универзитетот во Бирмингем; поддржувајќи го ставот дека текстот претрпел малку или никакви измени и дека може да се датира до точка многу близу до времето за кое се сметало дека е откриен [Куфлан, Шон 2020]. Многуте познати стари текстови се согласуваат покрај најминималните варијанти кои воопшто не ја менуваат општата смисла на текстот, ако контекстот воопшто и допушта понекогаш повеќе можности на читање во однос на тоа дека старото писмо било поедноставно од сегашното. Сурите, кои ги има 114, биле класирани според должината – од најдолгите кон најкусите, сепак, со неколку исклучоци.
Хронологијата на Објавата, значи, не е почитувана. Таа, сепак, во најголемиот дел е позната. Значителен број приказни се евоцираат на повеќе места во текстот, што понекогаш му дава место на повторувањето: Многу често еден пасус му додава детали на расказот кој на друго место е нецелосно прикажан. А сè што е во врска со модерната наука, тоа важи и за бројни други теми за кои се расправа во Куранот, во книгата е распоредено без никаква надворешна класификација.
Comments